prof. dr hab. inż. Piotr Izak

Moje zainteresowania badawcze obejmują kilka kierunków. Jest to przede wszystkim reologia mas ceramicznych. Początkowo zainteresowanie dotyczyło mas ceramicznych dla celów elektroniki i elektrotechniki, później mas płytkowych i porcelanowych i w zasadzie w bardziej ogólnym podejściu trwa do chwili obecnej. W trakcie studiów doktoranckich badałem możliwości modyfikacji właściwości fizykochemicznych i reologicznych zawiesin oraz granulatów mas ceramicznych. Jednocześnie uczestniczyłem aktywnie w pracach badawczych dotyczących opracowania nowych krajowych upłynniaczy i plastyfikatorów organicznych w pełnym cyklu rozwojowym. Na uwagę zasługuje opatentowanie i wdrożenie produkcji plastyfikatora dyspersyjnego na bazie kopolimeru styrenowo-maleinowego, który z racji unikalnych właściwości produkowany jest do dzisiaj. Generalnie plastyfikatory dyspersyjne nie były stosowane w krajowym przemyśle ceramicznym, a także były nowością w skali światowej. Ponieważ badania wykonywane w ramach pracy doktorskiej zasygnalizowały nowe podejście do problematyki zagęszczania proszków granulowanych, po doświadczeniach przemysłowych postanowiłem ponownie zająć się mechanizmami powstawania defektów granul. Był to temat ważny zarówno z poznawczego jak i utylitarnego punktu widzenia, gdyż w kraju powstało kilka nowoczesnych zakładów produkcji płytek ceramicznych. Studia literaturowe oraz kontakty z naukowcami z krajów zachodnioeuropejskich i USA utwierdziły mnie w przekonaniu, że ten kierunek w latach 1986-2000 będzie priorytetowy dla rozwoju przemysłu ceramiki szlachetnej. W szczególności dotyczyło to zastosowania nowatorskiej technologii izostatycznego prasowania wyrobów porcelanowych. Znaczny stopień zdefektowania granul uzyskiwanych przy zastosowaniu suszarń rozpyłowych uniemożliwiał wysoki stopień zagęszczania wyprasek w czasie prasowania. Poza tym z punktu widzenia naukowego dotychczasowe modele reologiczne nie były w pełni przydatne. W ramach wieloletniego programu celowego, którego byłem kierownikiem w latach 1996-2000, problem ten rozwiązano i wdrożono bezpośrednio w ZPS „Ćmielów” a pośrednio m.in. w ZPS „Lubiana”. W zakresie specjalnych technologii ceramiki w późniejszych latach główną uwagę skupiłem na procesach ułatwiających formowanie tradycyjnych wyrobów oraz nowych technik wytwórczych w skali mikro. W tym zakresie wykonałem wiele badań oraz napisałem wspólnie z prof. Markiem Sikorą monografię pt. „Starch and its Derivatives in Ceramic Prosessing”. Tematyka ta została wdrożona w ramach programu europejskiego o akronimie ADOPTIC, w którym uczestniczyło kilkanaście zakładów naukowych i produkcyjnych z Francji, Portugalii, Włoch, Anglii i Polski. Inny aspekt moich zainteresowań w ostatnich latach, to wykorzystanie nanoproszków ceramicznych do gaszenia pożarów i zabezpieczania eksponatów muzealnych przed tzw. starzeniem się. Wyniki badań zostały częściowo opublikowane i opatentowane. Rozwiązanie to w 2017 roku zostało wdrożone w Muzeum w Wilanowie. Jest to zupełnie nowe podejście do sposobów gaszenia pożarów w aspekcie strat popożarowych oraz zabezpieczania eksponatów muzealnych. Od około 40 lat zatrudnienia na stanowisku nauczyciela akademickiego prowadzę również różnego rodzaju zajęcia seminaryjne, laboratoryjne i wykłady z zakresu reologii i technologii ceramiki. Z racji dodatkowych uprawnień państwowych w zakresie ochrony przeciwpożarowej, BHP i ergonomii pracy, realizuję także zajęcia seminaryjne pod nazwą „Bezpieczeństwo techniczne”. Na bazie tych doświadczeń powstały dwie publikacje książkowe, „Reologia zawiesin ceramicznych” i „Reologia w ceramice”, przeznaczone zarówno dla studentów, jak i dla technologów przemysłu ceramicznego i pokrewnych. Ostatnia pozycja została znacząco poszerzona i zawiera informacje z zakresu reologii ceramicznych mas granulowanych.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ostatnia aktualizacja: 14 maja 2020